Narsistlik insanın özündən həddən artıq razı olduğu və hətta özünə vurğun olduğu bir haldır. Əksər narsistlər tez-tez bu sözləri eşidirlər.
- Özündən başqa heç kimi düşünmürsən.
- Özünün hamıdan üstün olduğunu düşünürsən.
- Elə bilirsən, hər kəs səni sevməlidir.
Amma əslində, vəziyyət tərsinədir. Narsistlərin böyük bir qismində “Dəyərsizlik sxeması” dediyimiz bir şey var. Narsistlər içdən içə sevilməyə layiq olmadıqlarını və hər kəsdən dəyərsiz olduqlarını düşünürlər. Adətən, uşağın uğurlarını görməyib, uğursuzluqlarını qabardan ailələrdə narsistlər yetişir. Narsistlər əksər hallarda uşaq olarkən valideynlərinin və ya müəllimlərinin onları sevmədiyinə inanan insanlardı. Uşaq vaxtı o qədər alçaldılıblar ki, daima özlərini qüsurlu görüblər və daima utanc hiss ediblər. Hətta onları incidən insanlara əsəbləşməyiblər və özlərini günahlandırıblar. Bu cür hislərlə isə yaşamaq çətindir.
Ona görə də, başqalarının sevgisini qazanmaq üçün çox çalışır və uğur qazanırlar. Eyni şəkildə, utanc hissindən qurtulmaq üçün avtomatik olaraq özlərinin yaxşı tərəflərinə fokuslanırlar. Və bir nöqtədən sonra “özünə güvənən və özündən məmnun” maskası taxmağa başlayırlar. Bu dəyərsiz olduqlarına dair içlərində olan inancı basdırmağın bir yoludur.
Amma bunun üçün çox böyük bir şey itirməyə razı olurlar. Səmimiyyət və güvənmək hissi.
Narsistlərin özündən razılığı sadəcə bir illuziyadı. Əslində, özlərinin hər kəsdən daha dəyərsiz olduqlarına inanırlar.
Fuad Əsədov
